Թարգմանություն

Святой и змея

На поле, где дети пасли скот, жила змея. Мимо проходил отшельник. Дети подбежали к нему и закричали:
— Святой отец, не проходи здесь, берегись змеи!
— Я не боюсь змеи. Я знаю молитвы, защищающие от любого зла, — сказал тот, продолжая путь. Змея приготовилась к атаке. Отшельник что-то прошептал, и она упала к его ногам.
— Зачем ты делаешь зло? — спросил отшельник. — Я назову тебе имя Бога, и ты научишься любить. В конце жизни ты Его увидишь.
Прошли дни. Змея перестала жалить, и дети стали бросать в нее камни. Один мальчик схватил змею за хвост, несколько раз ударил ее о камни и бросил в траву, думая, что она мертва. Ночью змея очнулась и кое-как уползла в нору. Она старалась выжить, питаясь листьями и корешками.
Год спустя отшельник пришел, чтобы найти змею. Дети сказали, что убили ее. Но тот знал, что змея не умрет, не увидев Бога.
Змея выползла из норы и поведала отшельнику все свои беды. Тот воскликнул:
— Глупая! Я запретил тебе кусать, но не шипеть!

Սուրբն ու օձը

դաշտում, որտեղ երեխաները արածեցնում էին անասուններին, օձ էր ապրում: Այդտեղ անցնավ մի վանական: Երեխաները վազեցին նրա մոտ ու ասացին.
-Հայր սուրբ, մի՛ անցիր այստեղով,զգուշացի՛ր օձեր են:
-Ես չեմ օձից չեմ վախենում, ես գիտեմ աղոթքներ, որոնք կարող են պաշտպանել չարից,-ասաց նա, շարունակելով ճանապարհը: Օձը պատրասվեց հարձակման: Վանականը ինչ-որ բան շշնջաց ու օձն ընկավ նրա ոտքերի մոտ:
-Ի՞նչու ես չարիք գործում,-հարցրեց վանականը:
-Ես կտամ քեզ Աստծո անուն ու դու կսովորես սիրել:Կյանքիդ վերջում դու կտեսնես նրան:
Անցան օրեր:Օձև դադարեց կծել և երեխաները սկսեցին նրա վրա քարեր շպրտել: Մի տղա վրեձրեց օձին պոչից, մի քանի անգամ խփեց քարին ու գցեց խոտերի վրա մտածելով, որ այն մահացած է: Օձն արթնացավ գիշերը և մի կերպ սողաց դեպի բույնը: Օձը փորձում էր ողջ մնալ, սնվելով տերևներով ու արմատներով:
մեկ տարի անց վանականը եկավ, որպեսզի գտնի օձին: Երեխաներն ասացին, որ սպանել են նրան: Նրանք չգիտեին, որ մինչև օձը չտեսնի աստծոն չի մահանա: Օձը դուրս սողաց բնից ու պատմեց վանականին բոլոր նրա հետ պատահածը:

-Հիմար՛, ես քեզ արգելել էի կծել, ոչ թե ֆշշացնել:




Ինձ թվում է, որ երբեմն մենք նման ենք տարվա եղանակներին։

Գարնան մարդիկ, միշտ ինչ-որ բանի են սպասում, նրանք հրաշքների են սպասում։ Հավատում են հեքիաթների։ Նրանց շարժումները նման են քամու, որը փչում է տերևները դեպի պատուհան։

Ոսկեգույն մաշկի գույնով ամռան մարդկանց՝ սազում է արևային ակնոցներ, սպիտակ սպորտային կոշիկներ և սարաֆաններ։ Նրանք բուրում են, ինչպես ծովը և թանկարժեք օծանելիքը։ Նրանք քուն են մտնում լուսաբացին, և հավատում են, որ ամեն բան, միշտ իրենց հեշտ է տրվում։

Ձմռան մարդիկ, շատ հանգիստ և նուրբ են։ Նրանց կողքին միշտ քեզ հարմարավետ ես զգում և նրանք բուրում են, ասես թխված խմորեղենը։ Նրանք երբեք չեն շտապում, վստահ լինելով, որ ամեն ինչն իր ժամանակն ունի, և որ ժամանակն էլ լուռ և նուրբ է, ինչպես պատից կախված ժամացույցի զարկերը։

Եվ կան նաև աշնան մարդիկ, որոնք սիրում են ճանապարհներ, խմում են բաժակներից անցյալի հուշերի համար և նայում են դեպի մշուշոտ ապագան։ Նրանք հրաշքների հույս չունեն, ուղղակի նրանք գիտեն, որ հրաշքը նրանց կողքին է՝ ձեռքերը պարզած հեռավորության վրա։ Նրանք չեն սպասում, նրանք լեզվով բռնում են անձրևի ամեն մի կաթիլը։ Նրանք բուրում են, ինչպես ծովը, բայց սառը և անվստահելի։ Նրանց տներում հարմարավետ է, և նույնպես լսելի է պատից կախված ժամացույցի զարկերը։ Նրանք գիտեն, որ ամեն ինչ իր ժամանակն ունի և այդ ժամանակն էլ կանցնի։ Իրենց կարկանդակներում, խնձորների մեջ անպայման կհանդիպի հյուսված հատապտուղներ։ Սիրում են ձմեռային, տաք սվիտերներ։ Ամառային սարաֆաններ հագած, նրանց շարժումները քամու նման փխրուն և թեթև են, որոնք նետվում են դեպի պատուհանը բուրավետ, դեղին տերևների նման։